Sus ! Konustu Yanki

Herkes bagiriyordu. Bagiranlardan biri tesadüfen dönüp etrafa bakindiginda, arkalarindaki ve önlerindeki her seyin son derece sessiz oldugunu fark etti. Iste o an çok özel bir durumun farkina varmisti ki, o da; bütün kaoslarin yaraticilarinin kendileri olduguydu Parçalaniyordu kozmik dünya. Her bir kavramin eklemleri bir ön hazirlik olmadan, hirçinca birbirinden ayriliyordu. Duygu ve düsüncelerin gerçeklere dogru olan sekmeleri esnasinda tüm yasam, yasanilanlar ve yasanacak olanlar bir anda öylece sivrilip dagiliyordu. Aci vardi! Sebebi ve kaynagi bilinmeyecek olan bazi iç kavgalar hesapsizca savas getiriyordu kendilerine. Kendisinin savasindayken herkes, bir bir vuruluyorlardi yalnizca kendileri tarafindan. Kaçabilecek bir yer yoktu. Her taraf kendileriyle doluydu, her yüz onlarin, her ses yalnizca kendilerine seslenisleriydi. Akillarinin uluortasinda zor zamanlarin lodoslari esiyordu. Yalnizlik ugulduyordu her taraf. Ne amansiz bir uguldamaydi, ürperti ve terk edilmislik saçiyordu! Kendi yalnizliklari kadar onlari yok eden bir silah daha yok gibiydi. Neden ya da niçindi tüm bu talihsiz sizlanmalar?